Η Fortran χειρίζεται τις πληροφορίες και τα δεδομένα πρωτίστως σαν αριθμούς και δευτερευόντως σαν χαρακτήρες ή σαν λογικές τιμές. Τα δεδομένα αυτά δεν είναι άμεσα ορατά στο κώδικα (όπως είναι π.χ. σε ένα λογιστικό φύλλο), αλλά αποθηκεύονται σαν τιμές μεταβλητών τις οποίες παριστάνουμε με συμβολικά ονόματα. Κάθε συμβολικό όνομα αντιπροσωπεύει μια περιοχή της μνήμης όπου βρίσκεται αποθηκευμένος ο αριθμός ή τα δεδομένα.

Τα δεδομένα ενός προγράμματος τα χωρίζουμε σε δυο κατηγορίες:

1. τις μεταβλητές, στις οποίες αποθηκεύονται οι είσοδοι, οι έξοδοι, τα ενδιάμεσα αποτελέσματα του προγράμματος, έχουν συμβολικό όνομα και μπορεί και να είτε σταθερές είτε μεταβαλλόμενες κατά την εκτέλεσή του, και,
2. τις σταθερές, οι οποίες εμφανίζονται όπως είναι στον κώδικα και η τιμή των οποίων δεν αλλάζει παρά μόνο με τη διόρθωση του πηγαίου κώδικα.

Κάθε μεταβλητή ή σταθερά πρέπει να ανήκει σε ένα Τύπο αποδεκτό από τη γλώσσα. Έτσι ο επεξεργαστής ξέρει πως να τη χειριστεί στις πράξεις και πόσο χώρο θα χρησιμοποιήσει για την αποθήκευσή της. Αν δεν δηλωθούν οι μεταβλητές του προγράμματος τότε εφαρμόζεται ο Κανόνας Implicit.

αρχή

ΒΑΣΙΚΟΙ ΤΥΠΟΙ ΤΗΣ FORTRAN

Η Fortran έχει τρεις τύπους αριθμητικών μεγεθών:

1. Πραγματικός αριθμός (REAL),
2. Ακέραιος (INTEGER), και
3. Μιγαδικός (COMPLEX).

Διαθέτει επίσης και δυο τύπους μη-αριθμητικών μεγεθών:

1. Χαρακτήρας (CHARACTER) και
2. Λογικός (LOGICAL).

Κάθε βασικός τύπος έχει μια ή περισσότερες κατηγορίες, που σχετίζονται από το μέγεθος της μνήμης (bytes) που απαιτείται για την αποθήκευσή τους. Ο χώρος αποθήκευσης στη μνήμη (bytes) έχει άμεση σχέση με την ακρίβεια και το μέγεθος των αριθμών που μπορεί να φιλοξενήσει η κάθε κατηγορία.

Οι κυριότεροι και συχνότεροι τύποι μεταβλητών και σταθερών είναι:

1. Integer (Ακέραιος): αποθηκεύεται σε 4 bytes και έχει εύρος από -2³¹ έως 2³¹-1.
   Παράδειγμα: 567890, -3456, 0, +12345678
   
   
2. Real (Πραγματικός απλής ακρίβειας): αποθηκεύεται σε 4 bytes, έχει εύρος από 10-³⁷ έως 10³⁸, και έχει έως 7 σημαντικά ψηφία.
   Παράδειγμα: 0.0123 (ή 1.23Ε-02), 0.0 (ή 0.0Ε0), -23456.0 (ή –2.3456Ε4), +9876.54 (ή –9.87654Ε+03).
   Παράδειγμα: Οι αριθμοί που ακολουθούν είναι διαφορετικές γραφές του ίδιου αριθμού 3.14 : +3.1400, +3.140Ε00, 314Ε-2, 31400Ε-5, .0314Ε2, .000314Ε+4.
   
   
3. Double Precision (real - πραγματικός Διπλής Ακρίβειας): αποθηκεύεται σε 8 bytes, έχει εύρος από 10-³⁰⁷ έως 10³⁰⁸, και έχει έως 15 σημαντικά ψηφία.
   Παράδειγμα: όπως η real αλλά στην εκθετική μορφή με D αντί Ε, 0.0123D0 ή 1.23D-02.
   
   
4. Complex (Μιγαδικός): πρόκειται για ένα ζεύγος πραγματικών (των 4 bytes) οι οποίοι αποτελούν το πραγματικό και το φανταστικό μέρος του αριθμού.
   Παράδειγμα: γράφονται σε ζεύγη μέσα σε παρένθεση (πραγματικό, φανταστικό), (1.234, -6.5Ε-3) => πρ.: 1.234, φ.: -0.0065.
   
   
5. Character (Χαρακτήρας): περιέχει κείμενο αποτελούμενο από ένα ή περισσότερους χαρακτήρες και χρησιμοποιεί για αποθήκευση από ένα (1) byte για κάθε χαρακτήρα. Το κείμενο περιέχεται σε αποστρόφους (').
   Παράδειγμα: 'merikoi xaractires', ' ', '12.45', 'Mia stathera 26 xaractirwn'.
   
   
6. Logical (Λογικό): αποθηκεύεται σε 1 bit και παίρνει μόνο δυο τιμές: 1 (.true.) ή 0 (.false.).
   Παράδειγμα: .true., .false. , .TRUE. & .FALSE.

Από τους παραπάνω τύπους, στο βασικό προγραμματισμό, συναντάμε κυρίως τρεις (3) τύπους, τους: Real, Integer & Character.

αρχή

ΑΠΟΥΣΙΑ ΔΗΛΩΣΕΩΝ ΣΕ ΕΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Στην αρχή κάθε προγράμματος πρέπει να δηλώνονται όλες οι μεταβλητές. Αυτός είναι και ο κανόνας στη σύγχρονη Fortran. Αν όμως οι δηλώσεις μεταβλητών παραληφθούν, όπως γινόταν σε παλαιότερες εκδόσεις, τότε η Fortran θα τους αντιστοιχίσει ένα τύπο ανάλογα με το πρώτο γράμμα του ονόματός τους και σύμφωνα με τον παρακάτω κανόνα: όσες μεταβλητές αρχίζουν από I, J, K, L, M ή N θεωρούνται ακέραιες και οι υπόλοιπες πραγματικές. Αυτός ο κανόνας (implicit typing) προέρχεται από τις θετικές επιστήμες όπου συνήθως οι δείκτες στις εξισώσεις συμβολίζονται με i, j, k, l, m και n.

Ο κανόνας implicit δημιουργεί προβλήματα σε πολύπλοκα προγράμματα και σφάλματα που δεν ανιχνεύονται εύκολα, γι’ αυτό τον ακυρώνουμε δίνοντας, πριν από οποιαδήποτε άλλη δήλωση, την εντολή IMPLICIT NONE. Η εντολή αυτή μας υποχρεώνει να δηλώσουμε, αμέσως μετά, όλες ανεξαιρέτως τις μεταβλητές του προγράμματός μας και έτσι μας βοηθά να αποφύγουμε άλλα λάθη.

αρχή