Ο όρος «κόπωση» άρχισε να χρησιμοποιείται μετά το 1840 για να περιγράψει τις αστοχίες που οφείλονταν στη διαρκή καταπόνηση από επαναλαμβανόμενες τάσεις. Παρόλο που οι τιμές των τάσεων δεν ξεπερνούσαν τα επιτρεπτά όρια, η συστηματική ή περιοδική επανάληψή τους οδηγούσε τα υλικά και τις κατασκευές σε αστοχία.

Στις επόμενες δεκαετίες ο Wöhler πραγματοποίησε τα πρώτα συστηματικά πειράματα κόπωσης, εισήγαγε το διάγραμμα Τάσης-Κύκλων (σ-N), το «Όριο Κόπωσης», και διατύπωσε τη σχέση:

,

όπου,  

• σn, η αντοχή κόπωσης για αστοχία στους n κύκλους,
• σΝ, η τάση (φόρτιση) που προκαλεί αστοχία στους N κύκλους,  και, 
• k , η κλίση της ευθείας στο διάγραμμα σ-N.

Ο Wöhler  θεωρείται σήμερα ο πατέρας των συστηματικών δοκιμών κόπωσης.

[Προηγούμενη] | Πάνω | [Επόμενη]