Μια σειρά φωτογραφιών με αφορμή τις αφηγηματικές δυνατότητες του φωτογραφικού μέσου.

Όλοι ευχαριστιόμαστε την διήγηση αλλά υπάρχει το «τέλος». Έτσι ήρθαν στο νου τα σκουπίδια και πιο συγκεκριμένα τα οικογενειακά διατροφικά.

Χρησιμοποιούμε τα τρόφιμα προς όφελός μας. Φανταζόμαστε συνταγές και απολαυστικά τραπεζώματα και στο τέλος μένουν τα αποφάγια, υπόλοιπα για πέταμα, σαν ένα τέλος της υποκειμενικής ιστορίας του οργανικού φυτικού όντος, που έγινε τρόφιμο και η ατομική του ύπαρξη διαχύθηκε σε κάτι άλλο.

Με τις φωτογραφίες του «τέλους» αυτής της ιστορίας, σημαντικής για το υποκείμενο και αδιάφορης για αυτόν που το κατανάλωσε, έχουμε τις παρακάτω εν δυνάμει διηγήσεις:

τι έφαγε η χορτοφαγική οικογένεια μου κάποιες μέρες,

πως καταλήγουν αυτά τα υποκείμενα, μιας και στο νου του ο θεατής ανακαλεί την «αρχική» μορφή τους