Ο κόσμος πάει στην εργασία του ή επιστρέφει. Κάνει βόλτα. Τα φύλλα και οι ηλικίες αναμιγνύονται, συνευρίσκονται, συγχρωτί­ζονται. Βάσανα και ξεγνοιασιά, όλα φορτωμένα στο κλειστό δωμάτιο που κυλά. Τα βλέμματα διασκορπίζονται, ανακλούνται, διασταυρώ­νονται. Οι αποστάσεις ελάχιστες, η αμηχανία μεγάλη. Είναι κοντά. Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, καλοί, όμοιοι κι αλλιώτικοι  Με. βία θα μπουν και θα βγουν από πόρτες διπλές  που ορίζουν το δωμάτιο και μαζί με τα παράθυρα μπλέκουν το μέσα με το έξω, Σήραγγες, κάτω κόσμος, φως ζοφερό. Σταθμοί, ονόματα, ανωνυμία. Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί. Ξένοι και όμοιοι, που αποφεύγουν να κοιταχτούν, που κοιτιούνται, στην αναπόφευκτη κοινωνία της μεγαλούπολης.

Μεταφορά σε φωτογραφικές εικόνες μιας καθημερινής εμπειρίας. Χρησιμοποίηση της φόρμας του φωτογραφικού ντοκουμέντου -φωτογραφίας δρόμου. Χρήση ευρυγώνιων και νορμάλ φακών για την διερεύνηση του χώρου και της απόστασης (των ανθρώπων στην εικόνα μεταξύ τους, καθώς και του φωτογράφου με τους ανθρώπους που φωτογραφίζει. Δειλία-εγγύτητα-οικειότητα. Μέσα-έξω.) Φωτογράφηση ενός μόνου ατόμου, ζευγαριών πραγματικών ή ιδεατών (εικονικών) , ομάδων ομοίων ή ποικίλων (υπόγεια αστική ανθρωπολογία). Στερεότυπα και πρότυπα στάσεων σώματος και σχέσεων σωμάτων. Επίδραση της χρωματικής απόδοσης του φιλμ (πράσινο-κίτρινο-κόκκινο).

"...Στον Υπόγειο της Αθήνας, ο Βαρδόπουλος εξερευνά τις παράλληλες αλλά ασύμβατες τροχιές των ανθρώπων σ' ένα τόσο μαζικό μέσο καθημερινής μεταφοράς. Ο αναγκαστικός συγχρωτισμός, η ταχύτητα του ίδιου του μέσου και οι γρήγοροι ρυθμοί της μητρόπολης αποτυπώνονται στο άκαμπτο προσωπείο του επιβάτη, οδηγούν τακτικά στην αποστροφή των βλεμμάτων και της επικοινωνίας….»

 Από το κείμενο του επιμελητή Ηρακλή Παπαϊωάννου, στον κατάλογο της έκθεσης: «TransPhotoMetafores – Τροχιές και Διασταυρώσεις», Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη, 2000.